Mitsubishi Pajero. The love of my life.
Til vanleg når eg køyrer bil, køyrer eg ein høgt elska Pajero, om lag ein slik som du ser på biletet over. Eg har uttala utallige gonger til utallige menneske at eg aldri vil setje mine bein på pedalar i noko anna enn min kjære Pajero. Og i so tilfelle må det vere noko som liknar. Aller helst skal det vere stort. Og sterkt. Heile poenget med ein bil er jo at den skal kunne trekke ein hestehengar.
Og det skal i alle fall ikkje ha færre enn fem dører. Farge på bilar har eg aldri skjønt poenget med, her skal det vere grått. Og noko på størrelse med ein Golf kunne du berre drite i at eg såg på ein gong!
Og no har eg altså vore utru. Og attpåtil med ein kar som er liten, snerten og fransk!
Fordi eg no held på å bli vaksa (les: ikkje skal vere student lenger) treng eg av og til eit framkomstmiddel for å bruke knappast mogleg tid att og fram til min nye arbeidsstad. Det er i desse tilfella eg har begått den synda å ikkje vere tru mot Pajeroen. Og det att på til med ein kar som ikkje ein gong har hengarfeste!
Men det verste er at det kjennest ikkje så gale som eg hadde trudd! Samvetet mitt er ikkje svart som natta, meir grått som Pajeroen. Eg og mr. 207 kjem godt overens, han er kjapp og lydig, billig i drift og han går på diesel! (Noko som er det einaste eg har å utsette på min elles so perfekte Pajero. Skal du ha drag, må du ha diesel.) I tillegg er han jo ikkje min, eg lånar han når eg treng han her. Eg tykkjer det gjer sviket litt mindre. Så då får det heller gå at han er liten, raud og fransk. Pajeroen min er jo trass alt langt vekke og tenar andre.
Eg trøstar meg med at sviket mitt i alle fall har fem dører. Sjølv eg har då ei moralsk grense.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar